"Həmin gün atamı, dostumu, uşaqlarımın dəyərli babasını itirmişdik..."

Xalq artisti, görkəmli kamança ifaçısı Habil Əliyevin qızı Vəfa Əliyeva Moderator.az-ın suallarını cavablandırıb.

Qarabaginfo.az müsahibəni təqdim edir:

 

- Bəli, doğrudur, bir il öncə mən və kollektivimin bir qismi koronovirus infeksiyasına yoluxmuşduq. Biz yoluxduğumuz zaman xəstəlik yeni yayılmağa başlayırdı ölkəmizdə. Bütün qaydalara riayyət etməyimizə baxmayaraq xəstəliyə yoluxduq. Tibb işçilərinin bu xəstəliyə yoluxma riski daha çoxdur. Artıq yoluxma riskimiz nisbətən azalıb, çünki dövlətimiz sağ olsun! Xəstəliyə qarşı edilən vaksinasiya da səhiyyə işçilərinin yoluxma riskini azaltdı. Mənim və tibb işçilərinin peyvənd olunmasına baxmayaraq yenə də maska, məsafə, təmizliyə riayyət olunur. Artıq bu il müəssisəmizdə kollektiv şəkildə yoluxanlar olmayıb.

 

 

- Sənət seçimi sözsüz ki, həm atamın, həm də öz istəyim olub. Atam həkimlik peşəsini çox sevirdi və övladlarının həkim olmasını istəyirdi. Məndən başqa iki bacım da həkimlik sənətinə yiyələnib. Mən peşəmi çox sevirəm.

 

- Bəli, siz mənim atamı bir sənətkar kimi tanıdınız, amma Habil Əliyev ailəsində övladlarına qarşı mükəmməl bir ata, yaxın dost idi. Nə qədər ağır problemim olsaydı onunla adi söhbətdən sonra çox yüngülləşirdim. Onun həyata baxışı fərqli idi. Habil müəllim üçün şərəflə yaşamaq, düzgün olmaq çox önəmli idi. Mən atamdan çox şeylər öyrəndim. Ondan öyrəndiklərimi həyatımda tətbiq etdikcə nələrə nail olduğumu görürəm və bu məni çox fərəhləndirir. Onun tövsiyyələrini heç vaxt unutmuram. Olduqca sadə insan idi, bizə də elə olmağı hər zaman tövsiyyə edirdi. 

 

- Sizə deyim ki, gənc yaşlarımda atamla aramızda sanki bir sərhəd var idi. Bilmirəm, bəlkə də bunu o özü yaratmışdı, bəlkə də anam. O zamanlar sözümü deməyə cəsarətim yox idi, vasitəçi anam idi. Artıq ailə qurduqdan sonra, iki övladım dünyaya gələndən sonra atamı özümə daha yaxın hiss etdim. Dərdimi bölüşə bilirdim. Yaşlandıqca sanki tam başqa bir insana  çevrilmişdi. O sərt insan qarşımda artıq yox idi. Yerində çox səbrli, yumşaq xasiyyətli bir ata var idi.

 

 

- Bilirsiz, biz hələ ailə həyatı qurmamışdan öncə atamızı evdə az görərdik. Aylarla sürən qastrollar, günlərlə davam edən el şənlikləri buna imkan vermirdi. Ona görə də insanların eşitdiyi o zarafatları biz demək olar ki, eşitmirdik, görmürdük. Amma zaman keçdikcə, bayaq dediyim kimi atam yaşlandıqca onun nə qədər baməzə insan olduğunu gördüm. Çox zarafatlar edərdi, özü də qətiyyən gülməzdi (gülür).

 

- Bəli, mən peşəmlə bağlı ailəmlə birgə xaricə işləməyə getdim. Uzun müddət xarici ölkədə yaşadım. Ancaq zaman gedirdi, yaş üstünə yaş gəlirdi, atam qocalırdı. Çox uzaq ölkədə idim, atamın səhhətində yavaş-yavaş yaşla bağlı narahatlıqlar başlanmışdı. Demək olar ki, hər gün telefonla danışırdıq. Amma bu yetərli deyildi. Atamın yanında olmaq, onun qayğısını çəkmək istəyirdim. Ona görə də bir gün qərar verdim ki, öz ölkəmə geri qayıdacam. Həm də vətəndən kənarda yaşamaq çox çətin idi, baxmayaraq ki, müvəqqəti işlə bağlı getmişdim. Beləliklə karyeramı öz vətənimdə davam etdirmək qərarına gəldim. Heç peşiman da deyiləm. Mənim gözəl Azərbaycanım dünyanın ən gözəl ölkəsidir.

 

 

- Bəli, tez-tez telefonla danışırdıq. Çox həssas insan idi. Darıxsa belə bildirməməyə çalışırdı. Çünki bizim uzaqda olduğumuzu nəzərə alırdı. Hər zaman zarafatlarından da qalmırdı. Ancaq təskinlik verirdi, deyirdi ki, kariyeranı davam etdir.

 

 

- Dünyasını dəyişdiyi gün sözsüz ki, yanında idim. Əslində o günü heç xatırlamaq istəmirəm. Mənim həyatımın ən acı, ən ağır günü idi. Atamı, dostumu, uşaqlarımın dəyərli babasını itirmişdik.

 

- Mənim ona nəinki bu gün, sabah, nə qədər ki, həyatdayam, hər zaman ehtiyacım olacaq.